Pamięć i Tożsamość

Helena nie miała własnych dzieci, ale z wielkim oddaniem i miłością opiekowała się dziećmi swojej siostry – Ireny Rzepnikowskiej. W czasie II wojny światowej mieszkała z rodziną siostry na obrzeżach  Łodzi, w Helenówku, przy ul. Zgierskiej i pracowała w ich niewielkim sklepiku. Łączyła ich bardzo bliska więź. „To była nasza ukochana ciocia” – tak po latach wspominali ją Maria i Ryszard, którymi opiekowała się, kiedy jeszcze byli mali. W Łodzi od 1940 roku istniało już getto i było pierwszym gettem w okupowanej Polsce i drugim co do wielkości, zaraz za warszawskim. W okrutnych warunkach, biedzie i głodzie żyło tam tysiące dzieci. Helenie rozrywało serce, kiedy myślała o małych niewinnych dzieciach. Codziennie, nie zważając na konsekwencje wsiadała w tramwaj i jechała na łódzkie Bałuty pod getto i przerzucała jedzenie żydowskim dzieciom. Aż do likwidacji getta w sierpniu 1944 r. Helena dożyła późnej starości, umarła w otoczeniu najbliższych jej sercu Marii i Ryszarda.