זיכרון ומזהה

– My po dziecko. To żydowskie – usłyszała latem 1946 r. Maria, otwierając drzwi grupce urzędników. Potworny ból przeszył jej serce. Wiosną 1942 r. znalazła w lesie opodal wsi Łojew porzucone niemowlę – dziewczynkę. Przygarnęła ją, dała jej imię, nazwisko i pokochała jak córkę. Sama dzieci nie miała. Koniec wojny miał wreszcie przynieść pokój, we wrześniu Halinka miała pójść do szkoły. Stało się inaczej. Maria już nigdy ukochanej córeczki nie zobaczyła.