זיכרון ומזהה

„Zdejmij ubranie, całe się rusza” – powiedziała Leontyna do Zigbana Elimelecha. 14 letni przyjaciel jej syna był skrajnie zaniedbany, wyczerpany fizycznie i psychicznie. Leontyna z wielką czułością podeszła do chłopca i delikatnie zaczęła opatrywać jego rany na ciele. Miała łzy w oczach kiedy strzygła jego włosy. Cała głowa była w strupach i dziurach po ugryzieniach wesz. W każdym zakamarku wełnianego swetra były skupiska pasożytów. Na jego ciele nie było centymetra czystej, nieskażonej skóry. Kilka tygodni zajęło Szczęśniakom doprowadzenie Zigbana do zdrowia. Przez osiem miesięcy opiekowali się chłopcem i ukrywali go w swoim domu. Dla zwiększenia bezpieczeństwa nauczyli go katechizmu i ochrzcili. Jego obecność nie wzbudzała już wśród mieszkańców żadnych podejrzeń. Zamieszkał wtedy z kuzynem Leontyny, Frankiem, gdzie pomagał w gospodarstwie do końca wojny. W 1947 r. wyjechał do Izraela.