זיכרון ומזהה

Leokadia została sama – jej mąż w 1940 r., jako więzień polityczny, trafił do Auschwitz. By się utrzymać, pracowała w niemieckiej fabryce. Któregoś dnia, idąc do pracy, usłyszała kwilenie. Pod klasztornym murem leżała maleńka dziewczynka. Jej rodzice zostawili ją tam w nadziei, że ktoś ją ocali. Sami wrócili do getta. Leokadia – nie zważając na własną biedę – przygarnęła maleństwo i całym sercem je pokochała.