זיכרון ומזהה

„Czy możemy jechać z Wami? Nie powinniśmy zostawać w tym miejscu ani chwili dłużej”. Rozpaczliwym głosem i wymownym gestem zaczepił Czesława jego sąsiad z kamienicy, pan  Kołodziejski, widząc Cegłowskiego szykującego się do opuszczenia domu.

Bombardowany Lublin przerażał, a represje powodowały coraz większy strach wśród mieszkańców. Cegłowscy, którzy posiadali dom w Radowcu koło Konopnicy, postanowili uciekać z Lublina. Przystali też na prośbę swoich sąsiadów i zabrali ich ze sobą. Na miejscu okazało się, że ich towarzysze podróży są pochodzenia żydowskiego. Ta informacja nic nie zmieniła w relacjach sąsiadów. Obie rodziny wspierały się wzajemnie i pozostały w Radowcu aż do końca wojny.