זיכרון ומזהה

W 1939 roku rodzina Eliasa Bandery opuściła okupowaną Polskę i uciekła na wschód do Borysławia, oddalonego o sto kilometrów od Lwowa. Spokój jednak nie trwał długo, wkrótce i na tych terenach dosięgły ich represje. Na przełomie 1942/43 w mieście utworzono obóz pracy. Żona Bandery wraz z dzieckiem znaleźli się na jego terenie. Elias, z zawodu lekarz, dalej pracował poza obozem, utrzymując kontakty ze swoimi dawnymi polskimi pacjentami.

Jesienią 1943 roku, Bandera zjawił się w domu Heleny i Józefa Zielonków z prośbą o tymczasowe ukrycie jego żony Ryfki i synka Myrona. Bandera wcześniej leczył Helenę, znali się. Naturalnym odruchem Zielonków było przyjęcie pod swój dach rodziny żydowskiego lekarza. Dla bezpieczeństwa, po jakimś czasie, znaleźli im kolejną kryjówkę, tym razem u państwa Krzyształowskich. Szczęśliwie Banderowie doczekali wyzwolenia i po wojnie wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych.