זיכרון ומזהה

„Miłość trudno się przyjmuje, bo wymaga samozaparcia, ale nienawiść jak chwast szybko się rozsiewa”, napisze po latach Sara Diller do Anny Dzikowskiej, wspominając koszmar wojennych przeżyć. Zanim trafiła do getta, mama Sary ukryła córkę u Anny Bogdanowicz, a  wszystkie kosztowności zostawiła u Dzikowskich na przechowanie dla swojej córki. Kiedy Sara była zmuszona opuścić kryjówkę, kosztowności odzyskane od Dzikowskich pomogły jej w zakupie fałszywych dokumentów. Dzięki nim mogła swobodnie poruszać się i szczęśliwie doczekała wyzwolenia. Sara i małżeństwo Dzikowskich utrzymywali bliskie kontakty do końca życia.