זיכרון ומזהה

Pozostałości szkła z ram okiennych intensywnie uderzały o podłogę tuż obok kołyski 10 miesięcznej Halinki. Jej starsza siostrzyczka, trzyletnia Basia, niewiele jeszcze rozumiała z tej sytuacji, ale instynktownie ukucnęła i schyliła główkę najniżej jak potrafiła, chroniąc ją dodatkowo małymi, dziecięcymi rączkami. Strach, jaki poczuła będzie pamiętała do końca życia. Tego dnia, 2 kwietnia 1944 roku, w Niedzielę Palmową, ostatni raz widziała swoich rodziców. Maria i Zygmunt Kmiecikowie zostali wyprowadzeni i aresztowani przez gestapo. Tuż obok domu Kmiecików, stał rodzinny dom Marii, w którym mieszkała jej mama i dwóch jej braci, Adam i Staszek, obaj nieletni. Adama gestapo wywlekło z domu w chwilę po aresztowaniu Kmiecików, Staszek zdołał uciec. Wszystko w świetle prawa, bo przecież Niemcy jedynie wykonują rozkazy, a wedle donosu cała trójka pomaga Żydom, a dodatkowo wspiera ruch partyzancki. Wyrok wydany przez sąd doraźny był wykonywany niemal natychmiast. Cała trójka została skazana, a następnie przewieziona do lasu w Warszycach, a tam rozstrzelana.