Pamięć i Tożsamość

„Bitte schon” – zwrócił się do niemieckiego żandarma mały Antoś, podając mu torebkę swojej opiekunki. Pani Walerii stanęło serce ze strachu, w torebce miała siedem kenkart dla Żydów z getta. Perfekcyjny niemiecki małego czteroletniego chłopca urzekł Niemca i wzbudził jego zaufanie. Nie zaglądając do torebki, oddał ją Walerii, Antosia pogłaskał po włosach i pozwolił im odejść. Rewizje były codziennością wojennej Warszawy, Kozal każdego dnia narażona była na dekonspirację. Pracowała w getcie warszawskim, gdzie zajmowała się administracją trzech budynków. To dawało jej swobodę w poruszaniu się po getcie, wnoszeniu na jego teren pożywienia, leków, a przede wszystkim kenkart dla uciekających z getta Żydów. Poza pomocą Żydom z getta, Waleria Kozal opiekowała się trzema braćmi, Antosiem, Andrzejem i Aleksandrem, których rodzice z racji pochodzenia musieli ukrywać się przez całą wojnę. Po wyzwoleniu matka chłopców wyjechała z nimi poza granice Polski.