Pamięć i Tożsamość

„Będąc dzieckiem zapamiętałam Słonim jako miasto wielu narodowości i wielu kultur. Miałam koleżankę Tatarkę. Przychodziły do mnie dzieci z małżeństw niemiecko-żydowskich i białoruskich. Porozumiewaliśmy się po polsku, a zjednoczyła nas wspólna wojenna niedola. Pomagaliśmy sobie wzajemnie. Jednak nienawistne postawy niektórych dorosłych potrafiły zniszczyć te piękne przyjaźnie” – tak po latach we wspomnieniach napisze Irena Nejman-Miś. W 1942 roku w Słonimie za pomoc Żydom został zamordowany ks. Sztark, rok później, na skutek donosu, mama pani Ireny – Janina Nejman ze starszą córką Wandą, za dostarczanie do getta pożywienia, zostały wywiezione na roboty do Niemiec. Szczęśliwie przeżyły.