Irena Adamowicz (1910-1973) mieszkała w Warszawie. Przed wojną działała w żeńskich władzach ZHP (Związek Harcerstwa Polskiego), przez które nawiązała kontakt z żydowską organizacją młodzieżową o charakterze skautingowym- Hashomer Hatzair. Po wybuchu II wojny światowej członkowie tej organizacji czynnie zaangażowali się w ruch oporu. W getcie warszawskim weszli oni w skład ŻOB-u (żydowska organizacja bojowa), której komendantem był Mordechaj Anielewicz. Przyjaźnie zawarte przez Irenę z członkami Hashomer Hatzair zaowocowały zaangażowaniem się kobiety w pomoc Żydom. Adamowicz pracująca wówczas jako wizytator domów dziecka, wykorzystując swoje zatrudnienie została łączniczką między gettami. W 1942 r. odbyła swoją najważniejszą misję wybierając się do getta w Wilnie, by zawiadomić syjonistów o dokonywującej się zagładzie Żydów w Generalnym Gubernatorstwie. Tam poproszono ją by te wieści zaniosła także do getta w Kownie i Szawlach. Pomimo niebezpieczeństwa kobieta wkradła się na teren tych gett i wykonała swoje zadanie. Ponadto Irena przechowywała w swoim mieszkaniu kolegów pochodzenia żydowskiego. Po wojnie kobieta nadal pozostała w kontakcie z resztkami syjonistycznych ruchów młodzieżowych w Polsce, aż do ich emigracji do Izraela.

14 stycznia 1985 r. Instytut Yad Vashem odznaczył Irenę Adamowicz honorowym tytułem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”.