זיכרון ומזהה

W 1940 r. grono bezrobotnych aktorów otworzyło w Warszawie, przy ul. Boduena kawiarnię „Pod Znachorem”. Funkcjonowała ona do wybuchu Powstania Warszawskiego. Jednymi z aktorów w niej pracujących jako kelnerzy, był Karol Adwentowicz (1871-1958) wraz z żoną Ireną (1895-1969), z pochodzenia Żydówką. Na przełomie lipca/sierpnia 1942 r. mężczyzna został aresztowany przez gestapo, pod zarzutem ukrywania swojej żony- Żydówki. Uwięziony na Pawiaku, dłuższy czas spędził w szpitalu więziennym, chorując na płuca. Zwolniono go 2 kwietnia 1943 r. Po wyjściu na wolność aktor zaangażował się w konspiracyjne życie teatru zostając członkiem Tajnej Rady Teatralnej, której działalność miała być reakcją na zagrożenie bytu polskiej kultury. Powrócił również do pracy w kawiarni „Pod Znachorem”. Irena Adwentowicz po aresztowaniu męża ukryła się na wsi. Aktorskiej parze udało się przeżyć ciężki okres okupacji niemieckiej i w czasach powojennych zapisać się na kartach historii polskiego teatru.