Speicher und Identität

Przed wojną Antoni Plezia przez dwanaście lat był sołtysem wsi Okonim. Odpowiedzialność za swoich ludzi miał więc wpisaną w krew. Czas wojny jeszcze bardziej zacieśnił więzy z mieszkańcami, wszyscy starali się przeżyć, byli dla siebie pomocni i życzliwi. Drzwi do chałup najczęściej były otwarte, zwłaszcza w okresie wiosenno-letnim, bo wszyscy się znali i byli mile widziani. W chłodny kwietniowy poranek do skromnego domu Plezi wszedł człowiek, głodny i wyczerpany. Nic nie mówił, ale też Antoni o nic nie pytał, bo wszystko było jasne. Antoni nakarmił przybysza, napoił, dał cieplejsze ubranie i zaoferował nocleg gościowi. Z wdzięcznością w oczach, w milczeniu, Żyd skorzystał z pomocy.