Pamięć i Tożsamość

W zaledwie dwutysięcznym miasteczku Głogów Małopolski, połowę mieszkańców stanowili Żydzi. Mieli swoją gminę, Synagogę, sklepy, cmentarz, karczmy. Zajmowali większość Rynku. Mieszkańcy żyli w zgodzie, znali się od pokoleń. Na przełomie 1941 / 42 na terenie Głogowa Niemcy stworzyli getto, umieścili prawie 1000 osób na terytorium ¼ Rynku. Ogrodzili ich murem i zamknęli bramami. Życie stało się dla nich koszmarem, bez opału, bez jedzenia, marnieli i umierali powoli. Jesienią 42 roku, Paweł Reguła, który miał spore gospodarstwo, zwrócił się do Burmistrza Miasta p. Wagnera z prośbą o pomoc w zorganizowaniu ludzi do pracy przy wykopkach. Nieznoszący marnowania zasobów Wagner przystał na prośbę Reguły i pozwolił Żydom z getta pracować. Codziennie mogli przynieść z pola do domu tyle ziemniaków ile tylko dali radę udźwignąć. Wielu z nich dzięki temu przeżyło zimę i nie umarło z głodu.