זיכרון ומזהה

Marcin Wejner miał dwoje swoich dzieci, Anielę i Kazia, ale w sercu mnóstwo miejsca dla innych, zwłaszcza tych opuszczonych i samotnych. Kiedy na swojej posesji, blisko zabudowań gospodarczych spotkał małego, zaledwie kilkuletniego chłopczyka, nie zastanawiał się ani chwili, tylko przyprowadził go do swojej rodziny i wychowywał, jak własne dziecko, ofiarowując bezpieczeństwo i miłość. Mały Beldonek ( tak o sobie mówił), mieszkał z Anielą, Kaziem i ich rodzicami do momentu, kiedy we wsi zaczęto szeptać, że Wejnerowie ukrywają żydowskie dziecko. Chcąc ratować swoją rodzinę i małego Beldonka, Marcin Wejner znalazł chłopcu bezpieczne schronienie w innym miejscu.