זיכרון ומזהה

18 października 1942 roku w Połańcu, Niemcy likwidowali getto. Na środku Rynku zebrali wszystkich Żydów i dokonali selekcji. Starszych, niepełnosprawnych i małe dzieci zabijali na miejscu, sprawnych i młodych przeznaczyli do transportu. Tego samego dnia, późnym wieczorem,  Polakowie szykowali się do snu, w swojej małej chałupie we wsi Gliny Małe, oddalone od Połańca o 5 kilometrów. Z wieczornej ciszy, wyrwało ich pukanie w szybę. Odsłonili zasłonkę, blask lampy naftowej oświetlał postać za oknem.  Wynędzniały, w podartych szatach, bez butów, z zakrwawionymi stopami stał Żyd, który uciekł z Połańca. Polakowie natychmiast wpuścili go do domu, obmyli zranione stopy, nakarmili ciepłą zupą, dali nocleg. Na drugi dzień, tuż o świcie Henryk Polak pomógł zbłąkanemu Żydowi przedostać się do oddalonego o 21 kilometrów Mielca.