Władze niemieckie 26 lipca 1941 r. utworzyły w Białymstoku getto dla ludności żydowskiej z miasta, jak i okolicznych miejscowości. 3 sierpnia 1941 r. wydano rozporządzenie o zakazie opuszczania jego murów przez mieszkańców, pod groźbą śmierci. Niecałe 2 tygodnie później zakazano im również dokonywania zakupów w aryjskiej części miasta. Rozpoczęto wewnątrz racjonować żywność, którą przekazywano jedynie osobom pracującym. Na początku było to 0,5 kg chleba dziennie, z czasem ograniczono je do 30 dag. Za murami getta zaczął szerzyć się coraz większy głód. Z pomocą ludności żydowskiej pośpieszyli okoliczni Polacy, którzy pomimo groźby zesłania do obozu koncentracyjnego, nielegalnie sprzedawali im żywność. Jedną z takich osób był Adolf Adamski z pobliskiej Niewodnicy. Oprócz Adolfa można wymienić także: Bronisława Groma ze wsi Fasty, Antoniego Kasabułę z Konował, Piotra Zachowicza z Rogowa, Zygmunta Żmojdzina z Zastawia. Getto w Białymstoku zostało ostatecznie zlikwidowane w dniach 20 sierpnia 1943 r.